ฉันอุ้มลูกหมาน้อยเมี่ยงคำเพศผู้ วัยสองเดือนเจ็ดวันออกมาขับถ่ายเวลาเช้าตอนหกโมงพอดีที่ลานจอดรถหน้าระเบียงบ้านที่ยกพื้นขึ้นมาด้วยบันไดสามขั้น
ขณะที่น้องหมากำลังดมๆ ตรวจตราสถานที่ตามธรรมชาติอยู่นั้น พี่มูมู่แมวไทยแท้เพศเมียวัยห้าขวบของฉันก็ตามออกมานอกบ้านแต่นางด้อมๆ
มองๆ อยู่ตรงช่องลูกกรงเซรามิคของระเบียงบ้านอยู่
“แผลว”
“
ปี๊บบบบบๆๆๆๆๆๆๆๆ”
สองเสียงแทบจะเกิดขึ้นพร้อมๆ กัน น้องเมี่ยงคำชะงัก หางจุกตูด หน้าตาตื่นวิ่งมาหาฉันที่นั่งรออยู่ตรงบันไดขั้นที่สอง ฉันหันขวับไปทางเสียง ภาพตรงหน้าคือเจ้ามูมู่พุ่งหลาวตรงๆ
จากระเบียงหน้าบ้าน ลงไปที่พุ่มกอไม้ของกระถางต้นไม้ริมรั้วบ้าน แล้วนางก็กำลังคาบนกกางเขนตัวเขื่องไว้ในปาก
หันตัวกลับกระโดดขึ้นบนระเบียงบ้าน
“มูมู่
ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ”
ฉันตะโกนอย่างตกใจ ไม่อยากให้มู่ทำบาป
ไม่อยากเห็นเลือด ไม่อยากเก็บซากนก ขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปขัดขวางนางอย่างเต็มที่ ในเวลา
ณ ขณะเดียวกันนั้น
“แก๊กกกกๆๆๆ
ปี๊ปปปๆๆๆ”
ฉันเงยหน้าขึ้นมอง ที่มาของเสียงจากระเบียงหน้าบ้าน
ช่างเป็นภาพที่น่ามหัศจรรย์ใจ เพราะเกิดมาฉันพึ่งเห็นจากสายตาตัวเองจริงๆ
ฉันเห็นนกกางเขนตัวเขื่องหนึ่งตัว ตามติดด้วยนกกระจอกอีกหนึ่งตัว
บินตามกันมาในระยะใกล้ชิด เหนือระเบียงบ้านฉันเล็กน้อยไม่สูงนัก ทั้งสองตัวมองต่ำลงมาที่ระเบียงบ้านฉัน มันคงเห็นเพื่อนนกกางเขนในปากของเจ้ามูมู่ ทั้งสองเปล่งเสียงแปลกประหลาดหูมาก
สมองฉันแปลความหมายทันทีว่าเป็นความตกใจ เป็นการแจ้งภัย เป็นการขอความช่วยเหลือ
ทั้งภาพและเสียงเข้าสู่สายตาและสมองฉันเป็นฉากๆ
อย่างรวดเร็ว ราวกับกำลังนั่งชมภาพยนตร์สัตว์โลกอยู่ทีเดียว มูมู่เห็นฉันวิ่งปราดมา พร้อมเสียงคำสั่งอันไม่เบาเลย
นางคงตกใจหรือเผลอตัวอ้าปาก ทำให้นกกางเขนตัวเขื่องในปากของนางบินหลุดออกจากปาก
บินถลาพุ่งกลับคืนไปที่พุ่มไม้ทันที
ฉันรู้สึกโล่งอกโปร่งสบายอย่างบอกไม่ถูก
เจ้ามูมู่ทำหน้าตื่นๆ แต่นางก็ไม่ได้ตามกลับลงไปหานกที่หลุดปากไป ส่วนนกโชคร้าย
(โชคดี) ตัวนั้นฉันก็ไม่ทันสังเกตว่าบินไปไหนต่อแล้ว เพราะมัวแต่พะวงกับน้องเมี่ยงคำ
กลัวว่าน้องจะเห็นเหตุการณ์ที่โหดร้ายหรือไม่ แต่น้องกลับบ้องแบ๊ว
คงไม่เห็นอะไรเพราะมีขั้นบันไดบังอยู่
สักชั่วอึดใจ เหตุการณ์ต่อเนื่องจากฉากนั้นคือเสียงแปลกประหลาดที่ไม่เหมือนที่เคยได้ยิน
เป็นเสียงนกต่างๆ มากมายเหนือบริเวณหน้าบ้านฉันส่งเสียงร้องไปทั่วบริเวณ ฟังแล้วเหมือนเสียงตะโกนคุยกันเพื่อบอกภัย
หรือเล่าเหตุการณ์ให้เพื่อนฟังด้วยภาษาของพวกเขานั่นเอง…….
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาไม่ถึงสามนาที
แต่มันช่างประทับใจ ประหลาดใจสำหรับฉันมาก มันเป็นเรื่องจริงๆ ที่ฉันได้เห็นเป็นฉากๆ
และทำให้ได้คิดว่า สิ่งมีชีวิตทุกชนิด ย่อมจะมีสังคมของตน มีหน้าที่ของตน
และดำเนินชีวิตทุกวันๆ ของตนไป ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นล่วงหน้าเลย ธรรมชาติย่อมยิ่งใหญ่กว่าสิ่งมีชีวิตเสมอ
